Hep böyle insanlar gençken daha birseyler oluyor.. Kaybediyoruz onları bir şekilde .. Ya bedenleri gidiyor, bedenleri kalsa duyguları, ruhları, içlerindeki başka şeyler gidiyor o zaman da … Sorguluyorum, böyle insanlar uzun yasayamaz mi diye? Hep şu kalbi fazla temiz, fazla yetenekli dünyaya bir fark getirecek tüm insanlar genç yaşlarda birseyler oluyor, gidiyorlar işte bir şekilde…Dünya onları yabancı madde görüyor da hemen dışarı mı atıyor? Ben böyle karanlık güzelim, bana dokunma, sizi sevmedim mi diyor? Yoksa onlar mı bu dünyaya, acılara, mutsuzluklara dayanamıyorlar? Güçleri mi bitiyor direnmeye? Acaba yoksa onları bu kadar farklı kılan, aykırı ve özel yapan o mutsuzluklar, o acılar mı? O iclerindeki karanlığı gördükçe dünyayi beyaza mı boyamaya mı çalışıyorlar hep?  O yüzden bu farklılıklarını, o kaybettiğimiz cenneti onlarda bir yerde görmeye başlıyoruz? İçleri o kadar karanlık ki, o kadar mutsuz ve acı dolu kalmış ki beyaza boyarsam belki aydınlanır diye mi yapıyorlar herseyi.. Belki de hepsi.. Sonuçta karanlıktan kaçıyorlar herkes gibi ..O zaman bizler onlar icin bir şeyler yapaz mıydık? Biz de bir fırça alamaz mıydık elimize ? Beyaza boyamaya iki fırça darbesi atamaz mıydık biz de? Ne kaybederdik ki? Hem daha uzun bizlerle kalırlardı belki .. Bari sen diren Nejat… Bu da bir fark, bir farkın daha olsun.. Sen bu sefer gitme  be, güzel insan.. Renksiz bırakmayın bizi….